Jarðarfarir, erfidrykkjur

Fyrir nokkrum árum ritaði ég grein um makamissi.  Þar var skoðað hvað slíkt áfall leiðir af sér bara svona hreint praktískt.  Hvað þarf að gera og að hverju þarf að hyggja. 

Nú,  mörgum árum seinna hef ég eins og gengur, fylgt mörgum vinum, vandamönnum og ástvinum til grafar.

Það tekur oft á að kveðja og stundum er gráturinn kæfður þangað til heim er komið.

Kveikt á kerti, setið og hugsað og minningar hellast yfir mann.

Þá kem ég að því sem ég hef velt fyrir mér lengi.  Erfidrykkjur.  Kaffi og með því eftir útförina. 

Fólk kemur saman og situr við góðar veitingar.  Rabbar saman, rifja upp  liðnar stundir.  Menn hittast sem ekki hafa sést um árabil.  Það gefur notalegar tilfinningar og hlýjar um hjartarætur.

Þessi samsæti eru bara af hinu góða. EN með aukinni dýrtíð og minnkandi fjárráðum hefur kostnaðurinn við erfidrykkjur orðið æ meiri.  Ég er hrædd um að fólk vilji í auknum mæli hlífa  ættingjum sínum við þessum kostnaði með því að láta  útförina fara fram í kyrrþey.

Þá kem ég að hugmynd minni.  Hvers vegna er fólki ekki  gefinn kostur á að greiða fyrir veitingarnar.  T. d. 500 hundruð krónur svo einhver tala sé nefnd.  Það er sanngjörn upphæð og eðlileg og þar með tekur gesturinn þátt í kostnaðinum.

Prestar hafa áhyggjur af þeirri þróun að fleiri óska eftir jarðarför í kyrrþey. Þeir vita að fólk þarf á því að halda að hittast, tala saman, rifja upp gamlar minningar og njóta félagsskaparins á erfiðum stundum.

Er ekki ástæða til að við skoðum þessa hlið útfararkostnaðar.